මහ වැස්සක තෙමෙන එකම සුන්දරයි. ආදරණීය කෙනෙක් එක්ක අතැඟිලි පටලගෙන තෙමෙන එක තවත් ආනන්දනීයයි.
හැබැයි ඒ වැස්සෙම මනුස්සයෙක් දුවගෙන දුවගෙන ඇවිත් පාර අයිනෙ තියන ලයිට් කණුවක් උඩට බඩ ගාල ඒක උඩන් ඉදන් මහා ආවේගෙන් කෑ ගහල ඒ කණුවෙන් බිමට පැන්නම......
පාර මැද්දෙ වැහි වතුරට තනුක වෙන ලේ විලක සදහටම සැතපුනාම....
අගක් මුලක් නැතිව විසදුමක් නැති දෙයක, මහ පැටලැවිල්ලක ඇරඹුමක් බවට ඒ කතාව පත් වුනාම
ආන්න එතකොට ඒ වැස්ස තව දුරටත් ආනන්දයක් වෙන්නෙ නෑ මිත්‍රවරුණි....
මේං ඒ කතාන්දරය.....
