හැටන් නගරයේ සීතල මීදුම පිරුණු කඳු අතරින් ඉදිරියට ගිහින් දික්ඔය නගරය හෙවත් කුඩා කඩ මණ්ඩිය පහු කරලා නෝර්වුඩ් පැත්තට ඇදෙද්දි හම්බෙනවා කිතුණුවන්ගේ පල්ලියක්. හරියටම දික් ඔය රෝහල පහු වෙලා ඊලඟ් වංගුවේදි. අපූරු අලංකාර කලු ගලින් නිමවූ කිතුනුවන්ගේ පල්ලියක්. මේ පල්ලිය තියෙන්නෙ හරි අපූරු තැනක. කඳු ගැටේක ඉස්මත්තෙ. ඊට පහලින් සහ ඈතට ඈතට තියෙන්නෙ නිල්වන් වූ දිය පිරුණු කාසල්-රි ජලාශය. සුන්දරම ස්ථානයක්.
පුදුම අපූරු පහේ ලස්සනක් මෙතන තියෙන්නෙ. එතන පල්ලියට ඇතුල් වෙන්න පලු දෙකේ විශාල ගේට්ටුවක් තියනව. ඒ ගේට්ටුවෙන් ඇතුලු උනාම පල්ලියේ ප්‍රධාන දෙරටුව තෙක් යන්න අඩි පාර. අඩි හයක් පමණ. ආන්න ඒ අඩි පාර දෙපැත්තෙ ඉන්නවා පරණ සුද්දගෙ කාලේ යුධ විරුවො, ඉන්ජිනේරු වරු, ප්‍රාදේශීය පාලක වරු, එකී නොකී මිනිස්සු.
ඇත්තටම ඒ පාර දෙපැත්තෙ තියෙන්නේ සොහොන් කොත්. ඒවා තුල ඒවාට උරුමකම් කියන හිමිකාරයෝ සැතපිලා ඉන්නවා මේ පල්ලියේ වත්තේ. බොහොම අලංකාට තිරුවානා වැනි පාශාණ ඔබ්බවල හදපු සොහොන් කොත් එතන තියනවා. යන ඕනෑම කෙනෙක්ට තහංචියෙන් තොරව බැලුවැ හැකි. නම් ගම් සහ කාල සීමාවන් පවා කොටලා තියනවා.
සුද්ද ගෙ රටට වෙලා ඉන්න බැරුව මේ පාපයේ භූමියට ඇවිල්ල මියගිය ඇත්තෝ...
උදේ සවස රෑ කියල නෑ මේ සොහොන් කොත් සිපගෙන මීදුම් වලාව පැතිරෙන්නෙ කාසල්-රි ජලාශයේ තෙත ජල වාශ්ප කැටි කරගෙන. මීදුම මැද්දෙන් පල්ලියේ ජායාවත්, සැමට ඉහලින් පල්ලියේ මුදුන් ලීයට සම්බන්ධ උනු කුරුසයත් පෙනෙන්නෙ හරි ගුප්ත විදියට.
ආන්න එහෙම ගුප්ත විදියට මේ කුරුසය පෙනුන, මීදුමින් පිරුණු හවසක මාධව මේ පල්ලියට ඇතුලු උනා.
මීදුම සිසිල මැද Midi dress ආකාරයේ ගවුමකින් සැරසුණු යුවතියක් මල් පොකුරක් අරන් පල්ලියට ඇතුල් වෙනව කවුරුත් දැක්කෙ නෑ. හැබැයි කුරුසය නලලතේ දරාගත් පල්ලිය වටේට අධික මීදුමක් හැමුවා.
රෝස මල් වල සුවඳ අපූරුයි. මඳ සුලඟට ඇගේ කෙහෙ රැලි නැලවෙනවා. ඈ නිහඬව ඉදිරියට ඇදෙනවා. ගේට්ටු පලු වලින් ඉවත සිටින අයෙකුට ඈව නොපෙනෙන තරම් මීදුම රළු වෙද්දී පල්ලියේ ඉදිරිපසින් මාවතේ යනෙන රථ වාහන ආලෝක පහන් දල්වාගන්නේද මීදුම අධික නිසා.
ඇය ඉස්සරහට ඉස්සරහට අඩි පාර දිගේ ගිහින් අඩි පාරේ අඩක් දුර ගිහින් වමට හැරිලා තියන උස සොහොන් කොත ලග හිඳගන්නවා. ඒ සොහොන් කොත විශේෂ එකක්. ඒක අඩි දෙකක් පමණ උස කුරුසයක් තියනවා. ඒ කුරුසය සවි වෙලා තියෙන්නෙ පියනට. එනම් මෘත ශරීරය බහාලන වල වසන වලේ පියනට. ඒ පියන මත කැටයමක් අඩංගුයි. ඒකෙ කුරුසෙ මැද්දෑවේ තියනවා නම ගම සහිත විස්තරයක්, පියනේ ලස්සන මල්වැලක් සහ ඒ මල් වැලේ පිපුණ පෙති හතක මලක් චාම්ව කොටලා තියනවා.
හත් පෙති රෝස මලක්. පෙති ගැඹුරට කොටපු රෝස මලක්..
ඈ අතේ රඳවාගෙන උන්නු රෝස පොකුරෙන් එක මලක පෙත්තක් අරගෙන සොහොන් කොතේ ඒ මල් කැටයමේ පලවෙනි පෙත්ත උඩින් තියනවා. එතකොටම හුලං දහරාවක් ඇවිල්ල (එතන නිතරම සුලඟ නෙව) ඒ මල් පෙත්ත අරගෙන කාසල්-රි ජලාශය දෙසට පාවීගෙන ගිහින් අතුරුදහන් වෙනවා. ඒ දකින යුවතියගේ නෙතින් කඳුළු පනිනවා. ඉකිගසමින් ඈ ඉතුරු රෝස පෙති සී සී කඩ යනසේ අර කුරුසය මත ගසනවා. එවිටම වැහි පොද හමනවා. සීතල හිරිකඩ ඈව තෙමනවා.මිඩි ගවුම ඇගේ ඇඟට ඇලිලා. කොන්ඩය තෙමිලා ඈ සීතලෙන් වෙවුලනවා.
වැස්ස වෙලාවේ මේ කියන පල්ලියට යන්න මාධවට හිතුනේ ඇයි කියලා කවුරුත් දන්නෑ නෙව. ඉතින් මාධව මැද පාර දිගේ ඇවිදන් ගියා. ඉස්සරහට. වැස්සෙම.එක පාරටම පල්ලිය වටේට තියන උස ගස් ඇඹරෙන්න පටන් ගත්තා. වැස්ස දැඩි වෙන්න ගත්තා. එතකොටම තමයි මාධව ඈව දැක්කෙ...
සොහොන් කොතක් ලඟ හිටගෙන ඉන්න යුවතිය.
රෝස මල් විසුරුණු සොහොන් කොත ලඟ ඉන්න යුවතිය.
ගවුමකින් හැඩ වුනු නෙත් අඩවන් වූ වැසි දියෙන් පෙඟෙන තරුණිය.
කවුද මේ? මහ වැස්සෙ...? මාධව කල්පනා කලේ එපමණයි
හඩමින් උන්නු ඇය පසෙකින් තිබුන කවරය හැරලා සුදු පාට වයලීනයක් අරන් මාධව ළඟට පා වෙලා එනවා. මාධවත් නන්නාඳුනන ඈ ගාව දපනෙ වැටෙනවා. ඇය මාධවගේ කන් පෙත්තකට හුස්ම වැදෙන තරම් ලං වෙලා හෙමින් මුමුණනවා.
ඇස් පියාගන්න.
ගැනුලමයා කිව්වම මාධව ඇහුව ඒ මොකදටද කියල
ගෑනු ලමය කියන්නෙම ඇස් පියාගන්න කියල....
ඉතින් මාධව ඇස් පියාගත්තා...
එතකොටම සුලඟ කැරකෙන්න ගත්තා මාධව වටේට.
සීතල දැඩිව දැනුනා. ඇස් අරින්න හැදුවට මාධවට ඇස් ඇරගන්න බැරි උනා.
එන්නත් කට්ටක් උගුරු දණ්ඩ ඇතුලෙ දැවටෙනව වගේ දැනෙද්දි මාධව වෙර අරගෙන කෑ ගහන්න හදද්දි ගෑනු ලමයගෙ හඬ ඇහුන.
ඇස් අරින්න දැන්...
පල්ලිය ගාව උන්නු මාධව දැන් ඉන්නේ කාසල්-රි ජලාශයේ වේල්ල උඩ. කොහොම ගියාද එතනට ආවද මාධවට නිනව්වක් නෑ. ජලාශයේ වතුර උඩින් මීදුම් සලුවක් එලල වගේ මීදුම ගලලා.. හතර වටේටම මීදුම. ලඟ ඉන්නා දෙන්නෙක්ට හැරෙන්න අඩි පහක් දුර නොපෙනෙන තරම් මීදුම. මාධව ඇගේ අතින් අල්ලගත්තා..
ඒ අත් සීතලයි. ඉඳලා හිටලා ලයිට් දල්වාගෙන වේල්ල හරහා යන තුන් සක රථයක්, මෝටර් රථයක් හෝ මෝටර් බයිසිකලයක් ඇරෙන්න වෙන කිසි බාධාවක් මේ යුවලට තිබුනෙ නෑ..
ඇයගේ සුන්දර මන්දස්මින්තයට වශී උනා වගේ ඉඳපු මාධව හුහාක් වෙලා නිහඬව තිබුණු අවට නිහඬ බව බිඳිමින් කතාව ඇරඹුවා..
මේ,
ඔයාගෙ හිනාව සමාජ සේවයක් ගෑනු ලමයා,
ඒ හිනාවට මිනිස්සු නිවෙනව!
ආදරේ වෙනව!
ප්‍රශ්න අමතක කරනව!
ඉතින්!
ඒ හිනාව ඇතුලෙ තියන හැබෑ කතාව මට දැන්වත් කියනවද?
මාධවට කියනවද....?
පොඩ්ඩක්වත් කියන්න බෑද?
එහෙනම් ලියලා දෙනවද?
පටිගත කරලා වට්සැප් දාන්නත් බැරිද?
හිතේ හැමදාම රහසක් විදියට තියාන ඉස්සරහටත් හිනාවෙනවද?
වයසට ගිහිල්ලමත් ඔය වගේම ලස්සනට හිනාවෙනවද?
හිනා වෙනව නේද?
උත්තරයක් නොදුන්නු ඇය වේල්ල දිගේ ඇවිදන් ගිහින් පාර අයිනේ තියන තණකොල ගොල්ලේ හිඳගත්තා. වයලීනය අතින් ගත්තු ඈ එය ගෙල මත තබාගෙන වාදනය කරන්න ගත්තා.
ඒ වාගේ ලස්සනට වාදනය කරන්න ඇහැකි කෙනෙක් මාධවට හමුවෙලා තිබුනෙ නෑ. ඔහු ඒ සුන්දර වාදනය හිත පුරාම විඳගත්තා. ඇගේ අවට ඒ මියුරු සංගීත ස්වර අනුසාරයට කණාමැදිරි රෑනක් ඇවිදින් අපූරුවට නර්තනයක් ඉදිරිපත් කලා.
"වයසට යන්න තරම් කාලයක් මම ජීවත් වෙන්නෙ නෑ..."
එහෙම කියලා ආයෙමත් හිනාවුනු ගෑනු ලමයා වයලීනය තණකොල ගොල්ලේ තිවුන ගල් කැටයක් උඩ එහෙම්ම තියලා වේල්ල මැදට දුවගෙන ගිහින් පතුලක් නොපෙනෙන සුදුම සුදු මිහිදුමෙන් වැසුනු පහල ජලාශයට පැන්නා!
මාධව කවදාවත් ගෑනු ළමයෙක් ඒ වගේ සුන්දර විදියට හිනාවෙලා ඉන්නවා දැකල නෑ.
ඇගේ හිනාව ඉක්මණටම දිය පතුලට ගිලුනා....
නොසෙල්වී සිටින මාධවගේ වටේට "කම්පනය" නම් සිතුවිල්ල එතුනා. හාත්පස අඳුරු උනා. මීදුම හනික අවට පරිසරය වෙලා ගත්තා. දහඩිය පෙරාගෙන අවදි උන යහනේ මාධව හිදගත්තා.
ඈ කවුද? සිහිනයක් පෙනිලා අවදි උනාම ඉතිරිය දැනගන්න නම් ආයෙම නිදාගන්න ඕනිමයි. මාධව දෑස් පියාගත්තා.
නුගේගොඩ දුම්රිය ස්ථානයෙන් දුම්රියට නැඟුන පොඩි ළමයෙක්, අවිස්සාවේල්ලෙන් බැහැලා තිවුනා. ඊට පස්සෙ ආයෙම හැටන් වලට යන බස් එකකට නැගලා තිබුනා.
පෙරදා සිහිනයෙන් දුටු තණගොල්ල මතට එද්දි මීදුම මඳක් පහ වෙලා. ඒ යුවතිය වයලීනය බිම තැබුව තැන මාධවට සිහි උනා. එතන ඇත්තටම පුංචි හතරැස් ගලක් තිබුනා. එතන හිට ගත්තු මාධවට ඒ තණ ගොල්ල මඳක් මඩවගුරු ස්වරූපයට හුරු බව දැනුනා. ඉබේම යමක් සිතට දැනුන නිසා මාධව එතන මඩ ගොඩට අත දැම්මා. කිසිත් නොසිතාම අතට අහුවුනු දෙය එලියට ඇදලා ගත්තා.
ඒ අර වයලීනය! ගවුමෙන් සැරසුනු යුවතිය වැයූ වයලීනය. ඒ කන්කලු ස්වර නද නැංවූ වයලීනය.
තුෂ්ණිම්භූත වූ මාධව දිරාපත් වූ වයලීනය අතහැර පිටුපසට පනිද්දී ඔහුගේ ගෙල වටා දඩු අඩුවක් සේ අතක් පටලැවුනා. සිහිය නැති වෙන්න වගේ හිස බමද්දී මාධවට අතීතයේ දවසක සිදු වූ සියල්ල සිහියට ආවා!
රතු මල් පිපුණ සානුව!
අලෙවි විධායකවරයා උන්නේ සමාගමේ ප්‍රධානියා එක්කම වාහනේ ඉස්සරහ. බීමත් ව උන් සමාගමේ විධායකවරයා ප්‍රනාන්දු වල් පල් දොඩවමින් වාහනය පදවමින් උන්නා. මහ රෑ නොවුනත් සන්ධ්‍යාව මීදුම සහිතයි. කාසල්රි ජලාශය අවට කොහොමත් සැමවිටම මීදුමෙන් අධිකයි. සවස හත පසුවී එන විට දෙදෙනා උන්නේ කාසල්රි ජලාශයේ වේල්ල පසුකරමින්.
ඉතා මියුරු වයලීන වාදනයක් මීදුම මැද්දෙන් ඇසුනා. ඒ මියුරු නාදයට දෙදෙනාම වශී උනා. අධික මීදුම හමුවේ වීදුරු පහත් කරගෙන පැමිණි සමාගම් හිමිකරුගේ නිල රථය තුලට ඉතා ආසන්නයෙන් මේ වාදනය ඇසුනා.
බීමත් හිමිකරු කිව්වා! ශාහ්! අපූරුයි අයිසෙ! මාර වාදනයක් නෙව!
ඒ වැකිය අවසන් වනවාත් සමඟම මීදුම මැදින් පැමිණි පා පැදියක් මෝටර් රථයේ මූණටම ගැටෙන්නට ගොස් කුණුහරුප ජාලාවක් පවසමින් ඔවුන්ව පසු කරමින් යන්ට ගියා. වාහන දෙක එකිනෙක නොගැටුනද බීමතා විසින් පැදවූ මෝටර් රිය පාලනයෙන් ගිලිහී ගොස් මීදුම තුල තිබූ යමක ගැටී බැම්මේ ද ගෑවී නොගෑවී නතර උනේ බැම්ම අයිනේම. යකඩ කැබැලි හඩ නගමින් ගැටෙද්දී මාධවට සිහි නැති උනේ ආසන පටි රහිතව උන්නු ඔහු ඉදිරියට ඇදිලා ගිහින් ගිහින් වාහනයේ ඩෑෂ් බෝඩයේ තදින් ගැටීම නිසා.
රතු මල් පිපුණ සානුව රාත්‍රියට හරිම අලංකාරයි. හද එලිය වැටිලා බබලනවා. කාසල්රි ජලාශයේ අතිරික්ත ජලය පිට කරන ගංගාව දෙපස මේ සානුව හැදිලා තියෙන්නෙ වතුර අඩු කාලයට ඉවුර දෙපස ගොඩ වන නිසා. ආයේ වතුර අතිරික්තය ගලා යනකම්ම මේ මල් හඳ එලියට දිලෙනවා. සුලග හමද්දී ඒවා පොපි මල් වාගේ සුලගට ලතාවට නැලවෙනවා. කදිමයි. සිත් නලවන සුන්දරබව. කොල පාට තණගොල්ල උඩ පිපුණු මල් ලක්ෂ ගණනක ලතාව.....
ආන්න ඒ හඳ එලිය යට මල් පිපුණ සානුවේ, සමාගම් හිමිකරු ප්‍රනාන්දු හෙමීට නිහඩව ගමන් කරනවා. ඔහුගේ කරේ තිබුනා පරණ බයිසිකලයක්. හඳ එලියට ඇඹරුන බයිසිකලයේ ඉදිරිය යසට පේනවා. වැනි වැනී ඉදිරියට ගිය ඔහු සානුවේ මල් පැල අතරට මේ බයිසිකලය වීසි කරනවා මාධව දකිනවා. ආයෙමත් මාධවට සිහි විසංඥ වෙද්දී හිමිකරු ඇවිත් වාහනයට පැමිණ ආපසු හරවාගෙන හඳ එලියේම දික්ඔය නගරය දෙසට ඇදෙනවා.
ඒ ඇදෙද්දී වාහනය එක් තැනක නවත්තවන හිමිකරු යමක් ගෙන ගෙන ජලාශයේ වේල්ලට පිවිසෙන ස්ථානයේ මඩ පිරි වලක් දෙසට විසි කරනවා මාධවට යන්තමින් පේනවා. එහි ඇමිණී ඇති රැහැන් සමූහයක් එල්ලී පැටලී ඇති අයුරු මාධව අඩ නින්දේ දැක්කා වුවද ඒ පිලිබඳව විමසීමට නොහැකිව ඔහු ආයෙමත් කෙදිරි ගාමින් දෑස් පියා ගත්තා.
ආපහු සිහිය එද්දී මාධව ඉන්නෙ දික්ඔය පල්ලිය ගාව. හිමිකරුවා පල්ලිය අසල නවත්තපු වාහනයට පිටුපාමින් සිගරැට්ටුවක් බොමින් උන්නා. අපහසුවෙන් වැනි වැනී වාහනයෙන් බිමට බට මාධව සමාගම් හිමිකරුට අපහසුවෙන් හිනාවක් පෑවා.
හරි වැඩක් නෙ උනේ නේද. උඹ මොකුත් දැක්කෙ නෑනේ. තුවාල වේදනාවක් නෑ නේද. කමක් නෑ. වාහනේ ලොකු අවුලක් පාඩුවක් නෑ. තවුසෙව මේම්ම ගෙදරින් දාගෙන මං කොළඹ යනවා. හදිසි වැඩක් යෙදුනා.
ඒම කියලා එකපාරටම යමක් සිහි උනා වගේ වාහනයේ පිටුපස දොර ඇරපු හිමිකරුවා මාධවට ලස්සනම ලස්සන ඒත් පොඩි වුනු පෙති හැලුනු රෝස මල් පොකුරක් දෙනවා. දීල මේම කියනවා.
ගිහින් මේක තමුසෙ කැමති තැනකින් තියලා එනවා අර සොහොනෙ.
මාධව කිසිත් නොකියා ඉස්සරහට ඉස්සරහට අඩි පාර දිගේ ගිහින් අඩි පාරේ අඩක් දුර ගිහින් වමට හැරිලා
තියන උස සොහොන් කොත ලග හිඳගන්නවා. ඒ සොහොන් කොත විශේෂ එකක්. ඒක අඩි දෙකක්
පමණ උස කුරුසයක් තියනවා. ඒ කුරුසය සවි වෙලා තියෙන්නෙ පියනට. එනම් මෘත ශරීරය
බහාලන වල වසන වලේ පියනට. ඒ පියන මත කැටයමක් අඩංගුයි. ඒකෙ කුරුසෙ මැද්දෑවේ
තියනවා නම ගම සහිත විස්තරයක්, පියනේ ලස්සන මල්වැලක් සහ ඒ මල් වැලේ පිපුණ
පෙති හතක මලක් චාම්ව කොටලා තියනවා.
හත් පෙති රෝස මලක්. පෙති ගැඹුරට කොටපු රෝස මලක්..
මාධව ආන්න ඒ සොහොනේ කුරුසය පාමුල රෝස මල් පොකුර තියලා ආපසු ආවා!
එදා රෑ හඳ පායලා තියෙද්දීම ආකාශය මල් පිපුණු සානුවටත්, කාසල්රි ජලාශය අවටත්, පල්ලියටත් වැසි වැටෙන්න ගත්තා. ඒ වැස්සේම ඔවුන් දෙදෙනා අඳුර තුලට පිවිස නොපෙනී ගියා.
එයින් අවුරුදු පහකට පසු නිසල් කිසිවෙකුට නොකියා අතුරුදන් උනා.
අතීතයෙන් එන කතාන්දර
නිසල් ගැන ආරංචියක් නොමැතිව සියල්ල එහෙම්මම පැවතුනා. පරීක්ෂකවරයා මාධවගේ ගෙලෙන් අල්ලාගත්තේ අහඹු ලෙස දුටු තක්කඩියෙක් ආරක්ෂක කලාපයක් වූ වේල්ල මත කුමක් කරන්නේද කියා සැකයට මිස නිසල් සම්බන්ධව දෙයක් නිසා නෙමෙයි.
නමුත් ගෙලට හසු කරගත් මොහොතේ ඔහු සිහිවිකාරයෙන් පැවසූ වදන් පරීක්ෂකවරයාගේ පරීක්ෂණ නව මානයකට යොමු කලා. ඒ රතු මල් සානුව දෙසට. පොලීසිය ගෙන්වාගත් පරීක්ෂකවරයා මාධවව ඔවුන්ට භාර කොට ඔහුගේ සාක්ෂි විමසීම පසෙකලා හනික රතුමල් සානුව දෙසට පියමැන්නා. ජලාශයේ වතුර හැර දමා නැති බැවින් මෙහි මල් පිපිලා හරිම ලස්සනයි. දෙපසට මඳ සුලගේ ගීතවත්ව වැනෙන පැද්දෙන රටාව අස්සේ පරීක්ෂකවරයා ප්‍රමුඛ පිරිස ප්‍රවේශමින් ගස් පීරමින් ඉදිරියට ගියා.
ඔවුන්ට පළමුව හමු උනේ ඉදිරිපස ඇඹරී ගිය බයිසිකලයක්. ඒ බයිසිකලය පොලීසියේ පරණ නිලධාරියෙක් විසින් හඳුනාගත්තා. කතාන්දර දිගහැරුනා. ඒවා එකිනෙකට ගැලපුනා. එක්තරා දවසක මිහිදුම ගලා ආ පාලු සන්ධ්‍යාවක සිදු වූ කතාන්දරය, මාධවගේ මතක එක්ක පරීක්ෂකවරයා ඉදිරියේ දිගහැරීම අවසානයේ ව්‍යාපාරික හිමිකරුවා තරුණ දියණියක් අතුරුදහන් කිරීම සහ නීතියෙන් සැඟවී සිටීම ආදී චෝදනා පිට අත්අඩංගුවට ගැනීම දක්වාම දුරදිග ගියා.
විවිධ බලපෑම් හමුවේ වුවත් පරීක්ෂකවරයා ඒ කටයුතු මනාව ඉටු කරමින් සාක්ෂි එක්කාසු කරමින් එම සන්ධ්‍යාවේ සිදු වූ සිදුවීම් විශ්ලේෂණය කලා. එහෙත් නිසල්ගේ අභිරහස විසඳුනේ නෑ. ඒ මදිවාට අවුරුදු පහකට කලියෙන් නිසල්ගේ පියාගේ වාහනයේ ගැටුනු තරුණියකුත් අතුරුදන් වෙලා.
පරීක්ෂකවරයා ආපසු ආරම්භයටම ඇවිල්ලා. අලුත් කාරණාවකුත් එක්කම!
උණුසුම් ස්නානයක්
නිසල්ව හොයන පරීක්ෂණය ලත් තැනම ලොප් උනා කියන්නට බැහැ. අතීතයේ වැළලී ගිය අභිරහසක කතාන්දරය අල්ලාගත්තාට මේ රටේ මේ පරීක්ෂකවරයාට ගලා ආවේ ප්‍රශංසා නං අවම වශයෙන්. ඔහුට වැඩියෙන්ම ලැබුනෙ බලවතුන්ගෙ තර්ජන. නිසල්ව සොයා ගැනීම පැත්තක තියලා පරීක්ෂක වරයා නිවාඩුවක් අරං නිහඩ උනේ ආන්න ඒ නිසාමයි.
සීතල හැන්දෑවක ඔහුගේ පුංචි කුටියේ උණු වතුර මල යට තනි උන පරීක්ෂක වරයා ස්නානය අතරතුරේ කල්පනා කරන්නට උනේ මේ සිදුවීම් වල සිද්ධි දාමය. කොහේවත් අසම්පූර්ණ නැති කතාවක පුංචිම පුංචි අඩුවක් පරීක්ෂකවරයාට ආන්න ඒ වෙලාවෙ දැනුනා.
ඔහු ස්නානය නිම කොට සඳළු තලයට වෙලා උනුසුම් කහට කෝප්පයක් තොල ගාන ගමන් කල්පනා කලේ ඇත්තටම මේ සිදුර ඇත්තේ කොතනද කියලා. අභිරහසේ විසඳුම ඇත්තේ අත ලඟ.
ඉර බැස යන හැන්දෑවේ දුම් දමන කහට කෝප්පය වටා එතුනු දුම් වළලු නැතිවෙමින් එය සීතල වෙද්දී පරීක්ෂකවරයාට අසුනේම නින්ද ගිහින් තිබුනා. උදෑසනම අවදී වූ පරීක්ෂක තුමා හොඳින් ඇඳ පැළඳගෙන අභිරහසේ මුලම හමු වූ චරිතයක් සොයා ආයෙම ගමන් ආරම්භ කලා.
සංගීත ගුරුතුමාගේ දෙවැනි කතාන්දරය
ඒ තනුව මගේ. ඒ තනුව වාදනය කලේ මං ඇය වෙනුවෙන් විතරයි.
ඔහු කතාව ආරම්භ කරද්දීත් ඇස් වල කඳුළු පිරිලා. හැමදාම ඇය මං ගාවට ආවා. ඇයගේ ගීත ගැයීමේ හැකියාව ගැන මං පුදුම උනා. අපූරුයි. ඇයට ඒක උපතින්ම ආත්ම ගාණක ඉඳන් පිහිටං ආවා වගේ කටහඩක්. මේ රටේ උන්මාදයක් ඇති කරවන්න තිබුන කටහඩක්.
ඒක නැති උනා මහත්මයා. ඔහු ඒම කියලා බිම බලා ගත්තා.
මොකක්ද ඇත්තටම උනේ? පරීක්ෂකවරයා ආසනයෙන් ඉදිරියට නැඟිටලා කෙලින් ඔහුගේ ඇස් දෙස බැලුවා. මේ එලියට එන්නේ සත්‍යය බව පරීක්ෂකවරයාට දැන් පැහැදිලියි. ඔහු වයලීනයේ පොටෝව පෙන්නුවා.
මේක ඇගේ පුංචි වයලීනය! ඔහුගේ දෑස් කඳුලින් පෙඟුනා.
එදා රෑ මීදුම පායලා. කාසල්රි ජලාශයේ හැන්දෑ යාමය කෝමත් අඳුරුයි. වේල්ල සම්පූර්ණයෙන් ම මීදුමෙන් වැහිලා යන වෙලාවලුත් තියනවා. මේ වේලාව හැන්දෑවක්. අපි දෙන්නා හමු උනේ අන්තිම පාරට එදා හවස. ඒක උනේ මෙහෙමයි.
ඇය මගෙන් සංගීතය ඉගෙන ගන්න එනවා. මං ඒ වෙද්දි විශ්ව විද්‍යාලේ අවසන් වසරේ. ඉන්දියාවේ යන්න තේරිලා ඉඳපු මං ඒ යන්න කලින් ගමේ ආව අන්තිම දවස. මට ඉන්දියාවේ යන්න තිබුනෙ තව දවස් දෙකයි. කොළඹ යන්න කලින් දා මං ඇයව හමුවෙන්න වේල්ල ලඟට ගියා.
ඇය ආවා. අපි දෙන්නා බයිසිකල් පැදගෙන වෙල්ල දිගේ හෙමින් ඉස්සරහට පැදං ගියා. එක්කෙනා පිටිපස්සෙ එක්කෙනා ආවේ. ඊට පස්සේ වේල්ල මැද්දෙ අපි දෙන්නා නැවතුනා. ඇය මං දුන්නු තනුව පුරුදු වෙලා ඉවරයි කියලා කිව්වම මං කිව්වා ඒක වාදනය කරන්න කියලා. ඒ වෙලාවේ ඇය ඇයගේ වයලීනය අරන් මට ඒකේ බෑග් එක දුන්නා.ඉන් පස්සෙ ඇය ඒක ඇත්තටම අපූරුවට වාදනය කලා.
අර තියෙන්නෙ මහත්තයා එදා ඇය දුන්නු වයලීන කවරය
ඒම කියලා ගුරුතුමා බිත්තියේ එල්ලලා තිවුනු වයලීන බෑගය පෙන්නුවා. ටිකක් වෙලා අතීතයේ ගිලිල උන්නු ගුරතුමා ආයෙම කතාව පටන් ගත්තා.
වාදනය අවසන් කරල ඉක්මණින්, අපි දෙන්නා ආපහු ඉදිරියට ගියා. එදා මීදුම හොඳටම! ඒ විදියට යද්දි ලොකු කාර් එකක් ඇවිත් මාව හැප්පෙන්න ගියා. මං කෑ ගහමින් පැත්තට හරවාගෙන ඉස්සරහටම යද්දි ඇය ඇගේ බයිසිකලයත් එක්කම වාහනයේ ගැටුනා. ඇය වේල්ල උඩින් විසිවෙලා ගිහින් බැම්මෙ වදිනවා මං යන්තමින් දැක්කා. මගේ බයිසිකලයත් එක්ක මං වාහනේ පසු කරලා ගිහින් එහායින් වැටුනට මට ලොකු ආපදාවක් උනේ නෑ. ඇයගේ කෑ ගැහීම අඩු වෙලා ගියා එක්කම මගෙ ඔලුවට ආවේ මගේ අනාගතය. ඉන්දියා සිහිනය. සංගීතය එක්ක ඉස්සරහට යන්ට තියන ආශාව.
මං කෙලින් කර ගත්තු බයිසිකලය පැදගෙනම ආපහු මීදුමේ අතුරුදහන් වෙලා පාරට වෙලා හැංගිලා උන්නා. ටික වේලාවකින්, පැයකින් විතර මං ආපහු එද්දි කවුරුත් නෑ.
අඩුම ඇණ කෑල්ලක්වත් නෑ. ඇය මාව හමුවන්න ආව බව කවුරුත් දන්නැති නිසා මං නිහඩවම ගෙදර ගිහින් පහුවදාම කොළඹ ගියා. ඉන්දියාවෙන් ආවට පස්සෙ මං ගමේ ගියේ නෑ. ඒත් මං විඳෙව්වා. පුදුමාකාර විඳවිල්ලක් මහත්මයා.
එකම එක දවසක් නිසල් කියන මේ කොල්ලා ඒ තනුව වාදනය කරද්දි මේ අපරාධය මතක් වෙලා මං කලන්තෙ දාලා පන්තියේ ඇදන් වැටුනා. ඒ තනුවේ ස්වර මං දීලා තිබුනෙ ඇයට විතරමයි. ඇය එය නිසල්ට දුන්න වෙන්න නං බෑ. ඒ තනු මාලාව ඔහු අතට කෝම ගියාද කියල මං දන්නෑ මහත්මයා. ඒ තනුව අහද්දි මාව පිස්සු වැටුනා. කිසි දෙයක් හිතාගන්න නොහැකි වූ මාව පාලනයෙත් ගිලිහිලා කලන්තෙ දාලා තිබුනා. දැන් තවත් මේවා හංගන එක ඵලක් නැහැ. මං දන්නවා මං අපරාධයක් වසන් කරලා ඉන්න අපරාධකාරයෙන්. ඒත් මගේ අනාගතය වෙනුවෙන් මං ඇයව බිල්ලට දුන්නා කියන පශ්චාත්තාපය මාව පිස්සෙක් කරලා. මං දැන් සැනසීමක් නෑ.
මේක ඇත්තම ඇත්ත මහත්මයා. හැම අකුරක් නෑරම ඇත්ත. එදා ඒ වාහනයේ හැප්පුන හැප්පිල්ලට ඇය ඉන්නවා ඇත්තෙ ජලාශය පත්ලෙ. ඒම කියලා සංගීත ගුරුවරයා විලාප දිදී කඳුලු සලන්නට උනා.
ඉන් දින කිහිපයකට පසු ප්‍රධාන ධාරාවේ පුවත්පතක පුවතක් මෙසේ පලවුනා.
“අතුරුදන් වූ ජාත්‍යන්තර පාසලේ දරුවාගේ ඇඳුම් කැබැලි සහ ඔරලෝසුවක් කාසල්රි වේල්ලේ පතුලෙන් හමුවේ..“
මල් පිපුන සානුවේ වයලීන් වාදනය කරන්නී.....
කාත් කවුරුත් නොයන මහ රෑ මැදියමේ මල් පිපෙන සානුවට කිරිම කිරි පාටින් ලොකුවට හඳ පායලා ඒ හඳ එලිය තැනිතලාවේ ඉස්මත්තේ අපූරුවට වැටිලා තියනවා. හැම අවුරුද්දකම එකම එක දවසකදී ඒ හඳ එලියේ කණාමැදිරියෝ ඒ සානුව ආක්‍රමණය කරමින් එලිය විහිදුවනවා. හරියට වේදිකාවක් ආලෝකමත් කරන්නා වාගේ. ආන්න ඒ එකම එක දවසේ හෙමීට ඈත සානුවේ නොපෙනෙන දිහාවක ඉඳන් තරුණ නව යොවුන් ළමයෙකුත්, මඳක් වැඩිහිටි තරුණියකුත් අත් අල්ලාගෙන තණගොල්ල දිගේ ඇවිදගෙන මල් පිපෙන සානුවේ මැද්දෑවට වන්න තියෙන පාසි බැඳුන ගල් තලාව මතට ඇවිල්ලා ඉඳ ගන්නවා. මුහුණට මුහුණලා ඔවුන් ඉඳගත්තාම පුංචි දරුවා ඇයට ලස්සන වයලීනයක් දෝතින් තිළිණ කරනවා. ඇය පුදුමයෙන් බලා ඉඳලා ඔහුගේ නලල ආදරයෙන් සිප අරන් දෑතින්ම ඒ වයලීනය අරගන්නවා. ඊළගට එක්තරා දවසක ඇයට ලැබුනු ඒ සුන්දර තනුව ඇය ලස්සනට වාදනය කරනවා.
නිදිබරව පෙති හකුලාගෙන උන් මල් පෙති හඳ එලියේ ඇහැරෙනවා. රැහැයියෝ නිහඩ වෙනවා. මල් පෙති පිබිදෙමින් ඒවා වයලීන් තනුවේ නාදයේ තාලයට සුලගේ නැලවෙනවා. ඒ මල් පෙති මැද කණාමැදිරි රෑන් ලස්සනට රටාවට පියාඹනවා. මොහොතක් පරිසරයම කුල්මත්ව පවතිනවා. හරියටම රාත්‍රී මැදියම පසුවී විනාඩි දහතුනකට පස්සේ ඒ තරුණිය සිය දෑස් හෙමින් විදහා බලා අර තරුණයාගෙන් මෙහෙම අහනවා.
එක්තරා සීතල මීදුම පිරුණු රාත්‍රියක මගේ පවුලේ අයට මාව නැති උනා. මං මේ ආකාශයේ මේ නිම්නයේ හුඟක් තනි උනා. ඒ තනිකම මකාගන්න මං ඔයාව ඔයාගේ ගෙදර අයගෙන් ඈත් කරලා මං ළගටම අරන් ආවා.
ඔයා ඒකට මා එක්ක තරහද "නිසල්"?
